Intracytoplasmic sperm injection (ICSI) is one of the most successful techniques of Assisted Reproductive Technology ((ART)) and is mostly in use for the treatment of infertility with male factors. In this method, before injecting sperm into the intracytoplasmic of the oocyte, cumulus cells around the oocyte must be stripped to facilitate the injection process. To achieve this, both enzymatic and mechanical methods are used in embryological laboratories for denudation, which has major deficiencies, including the possibility of damaging the oocyte prior to the injection process. In this research, a microfluidic-based device is introduced for the separation of cumulus cells around the oocyte with minimum manual operations. The results prove high efficiency, and non-destructive denudation of the oocyte with the reduced amount of culture medium leads to the low-cost preparation process of oocytes. The process can also be integrated with ICSI chips under development and will be reported shortly.

مقدمه: اسپرماتوزوآ مردان نابارور اغلب دارای نقص های عملکردی و ساختاری متفاوتی می باشد. از جمله این نقایص آسیب DNA اسپرم است که می تواند ناشی از فراگمنتاسیون DNA، بسته بندی نامناسب کروماتین و نقص های اپی ژنتیک باشد. این مطالعه به هدف ارزیابی آسیب های DNA اسپرم بر نتایج تکنیک های کمک باروری صورت گرفته است.روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بوده و نمونه های مایع منی از 92 زوج نابارور مراجعه کننده به مرکز باروری و ناباروری اصفهان جمع آوری شد. بخشی از نمونه های مایع منی جهت آنالیز پارامترهای اسپرمی بر اساس معیار WHO و بخش اعظم آن جهت انجام ICSI و IVF آماده گردید. باقیمانده نمونه جهت ارزیابی وضعیت کروماتین از جمله کمبود پروتامین (CMA3)، فراگمنتاسیون (Sperm Chromatin Dispersion) DNA و متیلاسیون DNA توسط رنگ آمیزی ایمنو فلورسنت مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی، آزمون های آماری همبستگی و آزمون تی صورت گرفت.نتایج: ارتباط معنی دار بین درصد اسپرم های CMA3 مثبت با فراگمنتاسیون DNA، میزان لقاح و درصد مرفولوژی غیر طبیعی (p<0.05) وجود دارد. در حالی که ارتباطی بین درصد مرفولوژی غیر طبیعی و میزان متیلاسیون DNA مشاهده نشد. به علاوه درصد فراگمنتاسیون DNA ارتباط معکوس معنی داری را با میزان لقاح (P=0.03) ICSI، درصد مرفولوژی طبیعی و میزان متیلاسیون DNA نشان داده در صورتی که بر میزان باروری در بیماران IVF تاثیر چندانی نداشته است. به علاوه، ارتباط بین فراگمنتاسیون DNA، کمبود پروتامین و متیلاسیون DNA اسپرم با میزان کلیواژ، کیفیت جنین و حاملگی بررسی شد که از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد.نتیجه گیری: نمونه های منی هتروژن بوده و احتمالا شامل اسپرم با نقایص متفاوت می باشد. پارامترهای مورد ارزیابی در این مطالعه، بیان گر تاثیر نقایص اسپرمی مانند کمبود پروتامین و میزان فراگمنتاسیون DNA بر روی میزان لقاح است در صورتی که برروی تکامل و میزان حاملگی موثر نبوده است. اگرچه احتمالا تاثیر این نقایص بر روی نوزادان حاصل از (ART) در آینده نیاز به تحقیق بیشتری دارد.

مقدمه: موفقیت درمان کمک باروری می تواند وابسته به عوامل متغیری مثل سطح اضطراب زن در زمان درمان باشد. این مطالعه برای ارزیابی تاثیر افسردگی و اضطراب زنان بارور بر پیامد درمان کمک باروری طراحی شده است. روش کار: این مطالعه موردی شاهدی بر 300 زن نابارور داوطلب روش کمک باروری در مرکز ناباروری منتصریه دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. بیماران با آگاهی و رضایت در مطالعه شرکت نمودند. پیش از استفاده از آنالوگهای هورمونهای آزاد کننده گنادوتروپین، از بیماران خواسته شد که پرسشنامه بررسی، اضطراب سرشتی و حالتی و نیز پرسشنامه بررسی افسردگی و نیز پرسشنامه مربوط به خصوصیات فردی آزمونهای حاملگی پانزده روز بعد از انجام IUI و IVF انجام شد. نتایج: هیچگونه ارتباط آماری قابل توجهی بین سطوح متفاوت افسردگی و پیامد درمان ناباروری وجود نداشت (p=0.19). این ارتباط بین سطوح متفاوت اضطراب و درمان ناباروری چشمگیر بود (P=0.016 و P=0.19). با افزایش اضطراب سرشتی و حالتی نتایج مثبت آزمون حاملگی کمتر محتمل بود. نتیجه گیری: ارزیابی دقیق زنان با استفاده از یک گروه متخصصین شامل یک روانپزشک بالینی، یک روانشناس و یک متخصص زنان و زایمان برای کاهش اضطراب و حصول پیامد بهتر مورد نیاز می باشد.

سابقه و هدف علی رغم پیشرفتهای فراوان در زمینه روش های کمک باروری، اما هنوز میزان لانه گزینی پس از انتقال جنین افزایش چشمگیری نداشته است. لذا این مطالعه به منظور بررسی برخی عوامل احتمالی موثر بر شکست مکرر لانه گزینی جنین (Recurrent Implantation Failure) در درمانهای کمک ناباروری انجام شد. مواد و روش ها این مطالعه گذشته نگر بر روی 80 بیمار نابارور با حداقل سابقه 3 بار شکست در لانه گزینی جنین(RIF) پس از درمانهای کمک ناباروری، مراجعه کننده به مرکز ناباروری فاطمه الزهرا (س) بابل طی سالهای 96-1392 انجام شد. 80 نفر از خانمهایی که با انجام یک نوبت انتقال جنین در IVF باردار شدند نیز بعنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. متغیرهای مربوط به ناباروری، اختلالات اندوکرین و آندومتریوز ثبت و اثر آن بر شکست مکرر لانه گزینی جنین در دو گروه مقایسه شد. یافته ها میانگین BMI بیماران گروه مورد 63/3± 39/26 و گروه شاهد 4/49± 26/77 بوده است. شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر از 30 بطور معنی داری موجب افزایش خطر شکست مکرر لانه گزینی جنین شده است (0/001=p). بعد از تعدیل اثر سایر عوامل مداخله کننده احتمالی، احتمال خطر(Odds ratios) چاقی بر عدم لانه گزینی مکرر با CI-95%، (1/19-0/91) 1/09 محاسبه شد، که معنی دار نبوده است (0/06p=). بین متغیرهای علت و نوع ناباروری، اختلالات اندوکرین، ناهنجاری های رحمی، آندومتریوز، تخمدان پلی کیستیک و عامل شکست مکرر لانه گزینی جنین در دو گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد که BMI، نوع و علت ناباروری، اختلالات اندوکرین، ناهنجاری های رحمی، آندومتریوز، تخمدان پلی کیستیک بر شکست مکرر لانه گزینی جنین موثر نبوده اند.